Ánimas enchoupando as formas pétreas
É verdade que a terra ten memoria. Galicia ten corpo de granito, e retrata as súas emocións nesa pedra. Non só nas formas, tamén nos sentires. Algunhas noites son especiais. Refírome a aquelas, cando saes de paseo e camiñas en total soidade. A realidade desdóbrase, abrindo unha delgada liña entre o noso andar e as pegadas dun submundo; as pisadas semella que fan eco no averno; porque os sons, son coma pegadas dun espacio inexistente. Pero non todo esvaece, quedan reminiscencias que impregnan algunhas formas, en aquelas moi antigas. As persoas, abrindo a súa sensibilidade, distinguirían esas impresións coma ánimas enchoupando as formas pétreas.
Mensaxes que burbullan e atrapo a tropel. Queixumes que me din que alguén sufriu noutros tempos, que traballaron toda a vida nunha longa loita de contrarios; laios nos séculos escuros por represións constantes e palabras non ditas, que queiman no peito e fan un nó na gorxa.
Tamén escoito o ronco fol nunha procesión de aturuxos e meigallos arredor de min. Quixera levantar unha man e calmar os berros, limpar esas bagoas que adoecen por saír e deter esta loucura de dor.
Agora o entendo, no é derrotismo, é un clamor. A terra quere ser escoitada, comprendida e amada.
5 comentarios
caladinha -
Compostela de madrugada un luns.
Betanzos trala media noite.
...
E a terra falaba.
Óscar H. -
Por favor, non me trates de vostede, que de seguro son máis novo ca ti.
Ata outra
Saúdos
kaplan -
Óscar H. -
Saúdos Kaplan
kaplan -