A queixume do 11M
Hoxe sinto unha queixume. Unha dor que se mergulla no aire e faise irrespirable. Doe camiñar, doe pensar.
Coido que teño cravada unha espiña desde fai un ano. Xiro sobre min mesmo e véxoa pendurada. Quítoa.
É de día pero hai estrelas. Coma se fora dono da realidade dinlles unha orde: que se fixeran fugaces e que chegaran a cada doente ¡Que comece a cicatrización!
Coido que teño cravada unha espiña desde fai un ano. Xiro sobre min mesmo e véxoa pendurada. Quítoa.
É de día pero hai estrelas. Coma se fora dono da realidade dinlles unha orde: que se fixeran fugaces e que chegaran a cada doente ¡Que comece a cicatrización!
2 comentarios
Óscar H. -
Se tes algunha dúbida co galego non me importaría axudarche.Gracias pola túa mensaxe.
Saúdos
Anónimo -
Soy gallega de corazón pero no entiendo muy bien el gallego.. pero me gusta tu blog y me pasaré por aquí.
Marta