¡Alí o ven!

Os nenos, rama en man, tratan coma burros a todos os que se poñen diante. Eles teñen a súa festa particular e os seus pais a ledicia de facelos sorrir. Por suposto, onde hai sorriso, ten que haber bágoas, e algún magóase de non conseguir o obxectivo: darlle a burriña.

Tamén vexo pranto relixioso. Aínda que estou un pouco á marxe deste culto non dou evitado certo desacougo ao recoñecer tanto amor. A imaxe de Cristo acercándose, despois da intensa espera, ilumina os rostros.

Mentres tanto, un mendicante tenta conseguir a gracia de Deus, mediante a caridade cristiá de algúns e a hipocrisía doutros.

Outro grupo, coma min, observamos a variedade de ánimas que vagan na romaría. Son agnóstico, pero creo que voltarei para o ano.

2 comentarios

[Óscar H. - 22 de marzo de 2005 - 16:56]

A min veríasme cun foguete estralado, manchado de pólvora queimada e cavilando que trasnada facer con aquelo, para a desesperación de calquera.

[peke - 22 de marzo de 2005 - 16:18]

Parece que pasaron séculos, pero só bastantes anos. Lémbrome a min mesma coa maldita palma (sempre lisa, nunca con trenzados) varrendo o chan do Obradoiro para desesperación de miña nai. Tamén lembro que sempre estreaba zapatos ese día e que chegaban a casa xa rozados. ¡Ai! Temo que nunca fun demasiado feminina.