Carpe diem ( II )

Un latexo, un calafrío. O compás dos calafríos, marcan o ritmo.

Cada átomo da rede, que tece a realidade, prodúceme unha sensación pracenteira. A alma mestúrase nesa rede, e roza os fíos da teaza coma pinguiñas que se bican sen gravidade, provocando en ela vibracións de harmoniosas sinfonías.

Como non quero que remate o día, deixo o leito, para aproveitar un anaco de noite.

A lúa recébeme cun veo, ocultando un cheo sorriso; e os farois asemellan un camiño de estrelas, ao alcance da miña man.