¡Que boneca!

O que me hipnotizou foron os seus ollos. Eran de cor mel, e fitaban na ánima, tal un libro aberto; os cabelos, resplandecente acibeche, eran debuxados polo aire en fermosas ondiñas; a pel, aínda que trapo, semellaba seda, tocala era máis do que o meu velo de punta resistía, eu penso que crebaba.

Recordo que unhas risas sacáronme do abraio, proviñan dos meus pais.
- ¿Gústache o que che trouxeron os “Reis” Amanda?
- ¡Sí, gracias! ¡Que boneca!
Sen dúbida, ese foi o meu mellor regalo.