Morriña
A lexión romana detívose de súpeto, era de tal incredulidade o que estaban vendo que mais dun veu dar no chan, sen sentido; o Sol deitábase baixo o mar, e esto non se vira nunca no poderoso imperio.
- Chamarase Finisterre, pois estamos no fin da Terra.
Séculos máis tarde, Cristobal estaba a carón do fillo, co brazo estendido cara a liña do horizonte, brillo nos ollos e gloriosa ledicia.
- Alén do mar, comeza unha nova terra, que teu pai descubriu.
Medio milenio despois, unha familia de emigrantes galegos veraneaba nunha praia de México. O mais pequeno, de seis anos, tiña ganas de brincar, e tiraba dos pais. Os dous, collidas as mans, miraban o mar, con emoción contida. Era unha xanela, e só eles vían a través.
O neno, impacientado, foi xunto o irmán maior.
- ¿Que lles pasa a papá e mamá?
- Chámanlle morriña.
- Chamarase Finisterre, pois estamos no fin da Terra.
Séculos máis tarde, Cristobal estaba a carón do fillo, co brazo estendido cara a liña do horizonte, brillo nos ollos e gloriosa ledicia.
- Alén do mar, comeza unha nova terra, que teu pai descubriu.
Medio milenio despois, unha familia de emigrantes galegos veraneaba nunha praia de México. O mais pequeno, de seis anos, tiña ganas de brincar, e tiraba dos pais. Os dous, collidas as mans, miraban o mar, con emoción contida. Era unha xanela, e só eles vían a través.
O neno, impacientado, foi xunto o irmán maior.
- ¿Que lles pasa a papá e mamá?
- Chámanlle morriña.
2 comentarios
Óscar H. -
Biquiños desde un pouco máis ao sur, aínda que un pouco lonxe, síntote cerca.
Aldi -