A labrega (dedicado á Muller, no seu día)

Unha primeira muxica de luz aloumiña os montes do Testeiro e do Paraño, que ergueitos abrazan o val, onde durme unha pequena aldea chamada Cerdeira.

Unha mulleriña érguese do leito e pola súa cabeza corre un pensamento; coma unha besta con gadoupas, rabuña, e lémbralle a obriga, de facer algo aínda que doa: vivir. A súa pel, labrada coma os montes que a rodean, testemuña ríos de bagoas e suor.

Prende a cociña de ferro cuns leños e pon o leite a ferver. Ca mesma inercia, ca man esquerda colle un retrato, que sempre ten preto, do seu fillo; e na outra un pano, no que verte as bágoas do día.
- ¡Ay! ¡Meu fillo emigrado!

Despois do almorzo colle o sacho; e de camiño a horta, tópase cas veciñas:
-¿E logo vas por nas patacas?
-Vou, vou.
-¿E o teu fillo que tal veu?
-Seica ven nun ano.

Deixa as veciñas e marcha cara a finca. Cando está a certa distancia:
- ¡Qué pena de muller! Di que ven para o ano... ¡cando leva polo menos un mes en Sanxenxo!

2 comentarios

[Óscar H. - 11 de marzo de 2005 - 16:41]

Sinto moito que o personalices desa maneira. Non era a miña intención facer neste relato un prototipo do emigrante. Sería semellante a facerme un “harakiri”.
Pero tamén creo que, as veces, o amor que profesa unha nai ou avoa non é da mesma maneira correspondido.
Non pido que che guste esta páxina e o seu contido, pero rogaría que non viras mala intención nela.

Saúdos.

[José Manuel López - 11 de marzo de 2005 - 14:41]

Non creo que sea xusto que sea este o estereotipo do emigrante.Se hai algo que axuda á maioría deles a pasar as penurias da emigración é a lembranza dos quedan na casa e o empeño en axudar ós seus. Paréceme cruel que para darlle dramatismo a un relato utilices esta "anecdota" da emigración.