Tanxidos dunha campá, laios dunha muller
O silencio palpábase no ar. Uns nuboeiros ollaban a aldeíña coma xigantes que asoballan, amedrentando con furia crecente. Cheiraba a treboada.Comezaron a oírse laios de muller. Facían tremer máis que o trono, que xa avisaba. Un repicar de campá mesturouse nesta sinfonía fantasmagórica e figuras escuras fixeron aparición. Homes e mulleres saían da nada. Había presa e inquietude.
Na aldeíña todos querían axudar, porque cando un veciño perdía unha vaca, baixo badaladas todos saían na súa busca. Naqueles tempos perder unha vaca era case morrer.
2 comentarios
Óscar H. -
kaplan -