FÍXOSE A LUZ

Busco entre recordos, aqueles folios antigamente escritos; constelacións con estrelas movedizas, que se esvaecen en trazos inintelixibles. A sopa de letras confúndeme nun remuíño de imaxes que se suceden vertixinosamente; ó final, tebras.

Chego a un profundo pozo negro, con fondo impalpable; tal é a nada. Desorientado. Perdido. Mergullado na escuridade, o que sexa esta. Boto as mans a cabeza e berro; non sinto mans, nin produzo son algún. Perdo a esperanza e desespero.

Inquietude da ánima.

De súpeto unha luz cegadora invádeme, de forma que desexo a escuridade. Sinto que me desprazo. Ascendo. Non, caio vertixinosamente. Este debe ser o fin.

Detéñome e sinto unha latencia, o tempo. Algo en min medra. Fai eco nos meus sentimentos. Quero aferrarme a ese latexo. Fíxose a luz e vexo...

... o cursor parpadexando, á espreita de verbas.

¡Que boneca!

O que me hipnotizou foron os seus ollos. Eran de cor mel, e fitaban na ánima, tal un libro aberto; os cabelos, resplandecente acibeche, eran debuxados polo aire en fermosas ondiñas; a pel, aínda que trapo, semellaba seda, tocala era máis do que o meu velo de punta resistía, eu penso que crebaba.

Recordo que unhas risas sacáronme do abraio, proviñan dos meus pais.
- ¿Gústache o que che trouxeron os “Reis” Amanda?
- ¡Sí, gracias! ¡Que boneca!
Sen dúbida, ese foi o meu mellor regalo.

Morriña

A lexión romana detívose de súpeto, era de tal incredulidade o que estaban vendo que mais dun veu dar no chan, sen sentido; o Sol deitábase baixo o mar, e esto non se vira nunca no poderoso imperio.
- Chamarase Finisterre, pois estamos no fin da Terra.

Séculos máis tarde, Cristobal estaba a carón do fillo, co brazo estendido cara a liña do horizonte, brillo nos ollos e gloriosa ledicia.
- Alén do mar, comeza unha nova terra, que teu pai descubriu.

Medio milenio despois, unha familia de emigrantes galegos veraneaba nunha praia de México. O mais pequeno, de seis anos, tiña ganas de brincar, e tiraba dos pais. Os dous, collidas as mans, miraban o mar, con emoción contida. Era unha xanela, e só eles vían a través.
O neno, impacientado, foi xunto o irmán maior.
- ¿Que lles pasa a papá e mamá?
- Chámanlle morriña.

¡Qué pesadelos tiña de neno!

Era tódalas noites, unha tras outra, sen tregua. ¡Que arrepíos tiña só con lembralo!; o medo non cabía en min. Eses ollos que me fitaban na raia da porta entreaberta, de mirada sanguinolenta, negro coma carbón, se ben a negrura mais cunha cor, semellaba carencia de contido.

Eu tapábame e comezaba a suar, reprimindo as ganas de berrar; para non provocalo. Algunha vez achegábase a min e sentíao rir; era risa do demo, deleitándose co mal. Nun mar de suor e bagoas fervía, totalmente quedo.

Agora que o penso, moi mal tiña que vir meu pai de traballar na mina.