Blogia

Soños dun Pergamiño

Cos pés nus

Descóbrese o veo

Retratos de hoxe, trala choiva de onte

Retratos de hoxe, trala choiva de onte

E remata o día

Nubes esfoladas

O sorriso da flor

Resplandece nas árbores floridas

Os benvidos de marzo

Os benvidos de marzo

Espreguízase a natureza e co seu boquexo espalla as súas fragrancias tralos pasos de Perséfone, a personificación da primavera, que despois de seis meses estende os seus brazos. Tralo seu camiñar as flores van saíndo baixo os pes divinos e unha luz cálida substitúe o xélido inverno que este ano asoballounos co seu alento polar. Cun sorriso da deusa os namorados deséxanse abrazos e mergúllanse na intimidade baixo a luz de Venus.

Nunha danza de luz e cor, os pasos da divindade tropezan ca terra dos mil ríos. Alí onde esperaba fermosura había sequidade e montes queimados. Parou a súa actividade, e alzando os brazos en actitude desoladora, o ceo escureceuse e comezou a chorar. Sorprendendo as delicadas formas de Flora na súa primeira colleita.

¡Alí o ven!

¡Alí o ven!

Os nenos, rama en man, tratan coma burros a todos os que se poñen diante. Eles teñen a súa festa particular e os seus pais a ledicia de facelos sorrir. Por suposto, onde hai sorriso, ten que haber bágoas, e algún magóase de non conseguir o obxectivo: darlle a burriña.

Tamén vexo pranto relixioso. Aínda que estou un pouco á marxe deste culto non dou evitado certo desacougo ao recoñecer tanto amor. A imaxe de Cristo acercándose, despois da intensa espera, ilumina os rostros.

Mentres tanto, un mendicante tenta conseguir a gracia de Deus, mediante a caridade cristiá de algúns e a hipocrisía doutros.

Outro grupo, coma min, observamos a variedade de ánimas que vagan na romaría. Son agnóstico, pero creo que voltarei para o ano.

Sexto sentido ( II )

Fai uns días conteivos que lles deixara unha cámara a dous nenos para que fotografaran aquelo que temían. Un demo que só eles podían ver. Fixen unha presentación co resultado. Xulgade vos mesmos. Descargar.

O segredo da árbore

O segredo da árbore

As mans mortas sobre as pernas xuntas, mirada baleira de emoción e palpebrexo rítmico. Estaba sentada no mesmo sitio, na mesma postura de sempre, tal unha escultura. Cada serán era o mesmo ritual.

Un home moi coñecido na vila por ser persoa de certo misterio sentouse ao seu carón. Aínda que tiña moita vitalidade, todos coincidían en que era o máis ancián. Pero o que lle preocupaba a xente era a súa procedencia. Non direi aquí os contos que vagan en siseo de verbas agachadas, pois semellan mais lenda que verdade. Alí onde el andaba, un medio sorriso ía con el. Eso era de desconfiar. Un home normal non pode estar sempre feliz. Tiña que haber escuridade.

A imaxe era de antagonismo. O vello con aquel sorriso radiante e a muller, ben podería ser neta, ausente, sen vida. Como se recordara algo de súpeto, o home dixo:

- ¿Sabes que? ¡Vouche contar un segredo!

Ela seguía sen inmutarse, pero a el non lle parecía importar, como se comprendera.

- ¿Ves esa árbore de alí? ¡É curioso como ten o peito aberto! Non sempre foi así. Farto de aguantar nesa postura estática, de aturar todo tipo de inclemencias, de sufrir soidade, decidiu marchar. Parece conto, pero non. Rachou o traxe de madeira e liscou a alma espallando moita luz – fixo un xesto coas mans, como se tivera ás-. Din que mudou a aguia. Agora voa, para ter liberdade.

Desde aquela non se volveu a saber da muller.

Carpir días ( I )

Carpir días ( I )

Esta noite, unha mosca que non lle tiña medo á escuridade, mesturouse coas dúas velas nas que recibín o día. Os latexos, o segundeiro e o zoar, eran cadencias dun carpir.

¡Foi desesperante! O reloxo feriume os tímpanos da ánima. Os segundos coma gotas de auga e o seu tictac como trono enxordecedor.

Silencio. Inexorable transcorrer.

Comezo este diario cun “ola” e séguelle un “ata logo”, porque non dá para máis esta realidade. O día pasou nun suspiro como pasa o alento da vida: nun carpir, nun xanto que rabuña, un carpir días.

Solitario

¡Eh, lúa! ¡Que calada estás! ¡Cóntame algo! Que apagadiña te vexo. Se me falases seguro que me sorprenderías cunha fermosa voz, porque ademais de bela, estou no certo de que tes por voz música celestial; fagamos un dúo e sexamos unha mesma estrela.

Quixera que foras a miña amiga, que me acompañases, pois non podo durmir. Sempre estou á dúas velas. Obsérvote para que non doa o tempo. Véñenme unha chea de problemas á cabeza, problemas que non teñen solución, que non podo facer nada.

Pésame o futuro. Morrerei sen ninguén ó meu carón. Gustaríame ter unha compañeira para consolarme, pero non me queren, a xente pasa de min. Cada vez que me ven afastan os ollos coma se fora un bicho noxento; nembargantes ti es adorada por todos. Envéxote lúa, envéxote e ámote a vez.

¿Vesme lúa? ¿Escóitasme? Seguro que me ves como algo que se desfai no tempo, que me apagarei coma unha veliña. Non che son soluble ¡Non será así! A miña morte causará moita dor. Danos irreparables na xente que me precisa, en todo o que me rodea. Chegara o inevitable.

¡Dáste conta lúa! ¡Só me queren por conveniencia! Un téñote porque non hai máis remedio ¡É incrible que ligados están a min!

Non podo máis. Quixera que me mirara a xente, así de extasiados como cando te ollan a ti; que loitaran por poñerme unha bandeira; que os poetas se inspiraran vendo os meus rizos dourados; quixera que me tiveran máis estima porque non podo durmir, non teño noite e o único a quen teño preto é a túa visión que me entolece.

Estou só, son un solitario, acabarei solteiro. Ti non me falas e a miña declaración amorosa semella soliloquio. ¿Estarei toleando?

Resulta irónico, pero a única vez que me admiran é cando te pos enriba miña, xa sabes, cando facemos eclipse. Esto enfuréceme... pero gústame ó mesmo tempo... ¿intentámolo de novo? (SOLución)

Tanxidos dunha campá, laios dunha muller

Tanxidos dunha campá, laios dunha muller

O silencio palpábase no ar. Uns nuboeiros ollaban a aldeíña coma xigantes que asoballan, amedrentando con furia crecente. Cheiraba a treboada.

Comezaron a oírse laios de muller. Facían tremer máis que o trono, que xa avisaba. Un repicar de campá mesturouse nesta sinfonía fantasmagórica e figuras escuras fixeron aparición. Homes e mulleres saían da nada. Había presa e inquietude.

Na aldeíña todos querían axudar, porque cando un veciño perdía unha vaca, baixo badaladas todos saían na súa busca. Naqueles tempos perder unha vaca era case morrer.

Sexto sentido

Din que os nenos posúen un sexto sentido polo que ollan outra realidade. Non o creo, pero coñezo dous rapaces, cando menos, inquedantes. Ás veces falan de cousas... nesa fase camiñan entre soños e pesadelos.

Escribo esto porque ultimamente prefiro as súas brincadeiras que o seu mutismo. Comeza a pesar esa escuridade.

Parece mentira en min, pero a verdade é que teño unha pequena inquietude. Hoxe deixareilles unha cámara, coa intención de que cando vexan as imaxes fotografadas, baleiras de demos, non sigan con ese conto. Seguramente retratarán parvadas, xa vos ensinarei.

A queixume do 11M

Hoxe sinto unha queixume. Unha dor que se mergulla no aire e faise irrespirable. Doe camiñar, doe pensar.

Coido que teño cravada unha espiña desde fai un ano. Xiro sobre min mesmo e véxoa pendurada. Quítoa.

É de día pero hai estrelas. Coma se fora dono da realidade dinlles unha orde: que se fixeran fugaces e que chegaran a cada doente ¡Que comece a cicatrización!

Inquedanzas do Pergamiño

Teño un presentimento, case certeza, se ben a certeza levaríame á loucura. Sospeito que me observan. A cotío. Coma se me fitaran desde outra dimensión. Ás veces están moito tempo sen deixar de mirar, deitan a súa mirada e percórrenme de dereita a esquerda.

Algúns producen sons, semellan rezos; outros falan comigo, mediante pensamentos. Dunha vez dixéronme que tiña mala cor, que estaba moi escuro; aclarei a pel e non oín máis queixas; doutra dedicáronme fermosas verbas, e sentín rexuvenecer. Nembargantes sufro cando están inexpresivos, non din nada, esvaecen.

Non sei se serán divagacións dun vello, un coiro queimado polo transcorrer dos días. Ó mellor son soños. Case estou convencido. Desta maneira os que me fitan non me farían mal ningún, rexeitaría os pesadelos, e os mellores intres retrataríaos coma agradables soños, os Soños dun Pergamiño.

Diario dunha Lareira (proximamente).

Dentro de pouco Lareira contaranos, en primeira persoa, receitas da cociña galega.

Natureza sabia

Natureza sabia

Santiago. Fai un frío que mete medo. Como teño orellas das que cortan o ar, ben podería nun aceno rompelas como vidro... claro que non o fixen; un, que aínda mantén a cordura.

Na alameda, á carón dun estanque, hai un grupiño de pombas, moi quedas, semella que invernan. Pero o máis interesante é que todas miran na mesma dirección. Fai tanto frío que doe moverse.

Coido que teño o maxín conxelado e as verbas es-va-ran. É Te-rri-ble ¡Co-mo tre-mo!

Non sei, pe-ro algo me di que a na-tu-re-za é sabia; farei coma as pom-bas e rezareille a ese san-to, que só e-las ven.

Milagre. Descubrín ó santo. Lourenzo, como lle chaman algúns, o Astro Rei, o Sol.

¡Que gustiño!

Máis adiante, tiven outra revelación: os patos fan o mesmo, pero con máis mérito, á “pata coxa”.

De súpeto algo se move. É incrible. Este paxaro supéraos a todos. Vai dun lado para outro como se a xeada non fora con el, e non contento da súa fazaña, plántase ó meu carón sen medo ningún, e coma unha República, de costas ó Astro Rei. Agora entendo como hai tantos destes pequechos.

¡Quen tivera o segredo dos pardais!

A labrega (dedicado á Muller, no seu día)

Unha primeira muxica de luz aloumiña os montes do Testeiro e do Paraño, que ergueitos abrazan o val, onde durme unha pequena aldea chamada Cerdeira.

Unha mulleriña érguese do leito e pola súa cabeza corre un pensamento; coma unha besta con gadoupas, rabuña, e lémbralle a obriga, de facer algo aínda que doa: vivir. A súa pel, labrada coma os montes que a rodean, testemuña ríos de bagoas e suor.

Prende a cociña de ferro cuns leños e pon o leite a ferver. Ca mesma inercia, ca man esquerda colle un retrato, que sempre ten preto, do seu fillo; e na outra un pano, no que verte as bágoas do día.
- ¡Ay! ¡Meu fillo emigrado!

Despois do almorzo colle o sacho; e de camiño a horta, tópase cas veciñas:
-¿E logo vas por nas patacas?
-Vou, vou.
-¿E o teu fillo que tal veu?
-Seica ven nun ano.

Deixa as veciñas e marcha cara a finca. Cando está a certa distancia:
- ¡Qué pena de muller! Di que ven para o ano... ¡cando leva polo menos un mes en Sanxenxo!

¡PAZ!

¿Esto é realidade? Non sei, semella un soño: estou nun prado, coroado de crisantemos; tal que o recendo que producen, empápase en min, mesmo coma un coador ó atravesarme a brisa. É de verdade un intre fermoso.

Algo cae do ceo. Branco. É un paxaro, xa sei, unha pomba, que con suavidade aterra o meu carón. Non me veu; agora estou no certo, que mágoa que sexa un soño... supoño que esto non sería deserción. Está tan preto de min que sinto como as patiñas rozan as herbas, o seu pausado respirar e... ¿Será verdade? ¡Os seus latexos! Un calafrío percorreume todo o corpo, case doe.

¿E agora que vexo? ¿Un home? ¡Sí! ¿Que fai? ¡Non pode ser!

Un estrondo e un berro meu atravesaron o aire, a vez que o dedo decidido, premeu no disparador. O vil metal profanou a pequena beleza.

¡Espertei! Non era soño ¡Era pesadelo! Limpo a suor, e aínda dubido da realidade, pois a xanela está aberta e unha ramiña de oliva xace sobre as sabas.

De novo todo se funde en negro, e logo distingo unha realidade gris. Sinto un alento. A alguén lle costa respirar. ¡Non! ¡Son eu! Esto é real, e sinto dor, o inimigo estanos atacando e alguén berra con loucura:
- ¡Retirada! ¡Retirada! ¡Bombardéannos!